Bij twijfel doen - student Caroline Mosselman
De advertentie op Insta kwam weer voorbij; “beginnen met schrijven, je schrijfdroom uit laten komen”. Mijn gedachten gingen met me op de loop: Ik heb meer vrije tijd, nu ik niet meer lesgeef in de avonden en 4 uur minder werk. Dochterlief gaat uit huis. Ach, Wat haal ik me in mijn hoofd; ik ben 60, verwacht ik nog een beroemd schrijver te worden? Ik hoef toch ook niet gelijk beroemd te worden? Ik schrijf eigenlijk nooit meer, waarom zou ik dat nu wel doen? Het kan een goede stok achter de deur zijn, zo’n opleiding. En zo ging het nog even door.
Als lagereschoolkind verslond ik boeken en het maken van opstellen vond ik altijd erg leuk. Op de middelbare school vond ik de verplichte leeslijst geen straf, het was zo ongeveer het enige waar ik mijn best voor deed. Rond mijn 12e, na het lezen van de dagboeken van Christiane F. (“Wir kinder vom Bahnhof Zoo”) en van Anne Frank (“Het Achterhuis”), ben ik een dagboek begonnen. Hierin schrijf ik tot op de dag van vandaag mijn diepste zielenroerselen.
Eerst op Hyves (wie herinnert zich de dansende banaan?) en later op facebook deelde ik verhalen over dagelijkse dingen en gedachten. De, veelal positieve, reacties op mijn schrijfstijl gaven me een goed gevoel. Mijn man zei altijd “daar moet je iets mee doen, met dat schrijven.” Verder dan korte verhalen op de socials plaatsen is het nog niet gekomen.
Ergens diep van binnen borrelt het altijd. Een leven als schrijfster; mijn droom. Mijn dagen vullen met lezen en schrijven. Maar goed, er moest brood op de plank; het bleef bij dromen.
Tot die dag dat de advertentie van de Schrijversacademie weer voorbijkwam en ik me in een impuls inschreef voor “autobiografisch schrijven”. Dezelfde dag werd ik gebeld door Henny Zwaan van de academie. Een fijn en informatief gesprek volgde; hij nam mijn twijfels weg en mijn inschrijving was definitief.
Op 12 oktober 2024 was de eerste bijeenkomst van de (verplichte) basismodule. Wat een feest! Kathy Mathys is onze docent en 11 gelijkgestemden zaten vol spanning te wachten op wat zou komen. Allemaal vervuld met onze eigen schrijfdromen.
De basismodule sluit ik over een maand af. Wat heb ik veel geleerd. Ik heb me onder gedompeld in een voor mij nieuwe wereld vol taal, woorden en boeken. Door de schrijfoefeningen is mijn creatieve brein geprikkeld en aangezet. Door het feedback geven aan medestudenten leerde ik beter lezen. Door feedback te ontvangen van mijn medestudenten én natuurlijk van Kathy leerde ik het geleerde beter in de praktijk te brengen. Ik leerde anders kijken naar de wereld om me heen; overal is inspiratie! Ik lees nu met andere ogen boeken en zelfs films en series kijk ik anders. Wat heb ik inmiddels een enorme bewondering voor schrijvers! Want ik weet nu: een boek schrijf je niet “even”.
De afgelopen maanden is me wel eens een gevoel van spijt overvallen. Spijt dat ik het schrijven niet eerder heb opgepakt. Maar ach, beter laat dan nooit, denk ik nu; spijt moet je hebben over de dingen die je wilde maar nooit deed.
Twijfel jij of een opleiding bij de schrijversaccademie bij jou past? Ik kan vanuit ervaring zeggen: Twijfel? Gewoon doen!