Eén van mijn liefhebberijen is het vangen van woorden en zinnen. Ik vang ze op straat, thuis, op de school van mijn dochter, in boeken en op verschillende sociale kanalen. Mijn onzichtbare antenne is er gevoelig voor. De leukste en mooiste woordcombinaties noteer ik in mijn opschrijfboekje. Geduldig wachten ze daar op mijn kritische oog. Bij een nieuw verhaal scan ik het boekje op lekkere zinnetjes. De meest passende krijgen dan een regel in datgene wat ik wil vertellen. Anderen blijven toevertrouwd aan het papieren boekje, tot zich een nieuwe kans voordoet.
Een overvloed aan uitspraken, adviezen en ingevingen baanden zich via mijn pen een weg naar het papier op mijn schoot.
Pitchline en fanbase
Tijdens de studiedag van de Schrijversacademie zijn de krabbels in mijn boekje behoorlijk uitgebreid. Een overvloed aan uitspraken, adviezen en ingevingen baanden zich via mijn pen een weg naar het papier op mijn schoot. Als ik het op de terugweg doorblader valt mijn oog op verschillende zinnen: “Als de deadline bijna nadert krijg ik pas ideeën. Eerder beginnen werkt niet, dan blijft het een holle ruimte bovenin”, vertelde schrijfster Karin Kuiper van het boek ‘SuperOlcay’ over het werken onder druk. Carolijn Visser, auteur van onder andere ‘Selma’ en veel reisverhalen gaf een prachtige uitleg over het opbouwen van een verhaal in verschillende lagen: “Verval niet in cliché’s over wuivende palmen en de azuurblauwe zee, maar laat het landschap een decor zijn waarbinnen iets gebeurt.” Ook woonde ik de workshop van een uitgever bij die ons van de illusie afhielp dat “niemand je manuscript zomaar gaat lezen”. Hij vertelde hoe een goede pitchline en fanbase helpen bovenop de stapel in plaats van eronder te belanden. Een advies waar ik hopelijk later nog mijn voordeel mee kan doen. Als dat tweede boek over Maxine ooit afkomt…De woorden die kwamen als tranen komen nu steeds meer als verrijkte ervaringen die ik opdoe doordat Maxine me op nieuwe plekken brengt.
Ik blogde haar en mezelf de wereld in
Terwijl ik de krabbels tot me neem realiseer ik me dat ik op plekken kom waar ik zonder het verlies van mijn dochter nooit zou zijn gekomen. En ik ontmoet mensen die ik anders nooit had ontmoet. Nog steeds ben ik dankbaar dat ik door haar ben gaan schrijven. Ik blogde haar en mezelf de wereld in. Eerlijk en oprecht vertelde ik over haar ziekte en overlijden en over het leven met het gemis. Met die ziel en zaligheid die professioneel blogster Anna van Praag adviseerde zit het dus wel goed. “Hoe dichter bij jezelf, hoe beter” was haar belangrijkste tip. De woorden die kwamen als tranen komen nu steeds meer als verrijkte ervaringen die ik opdoe doordat Maxine me op nieuwe plekken brengt en anders naar de wereld laat kijken. Die verhalen verdienen het ook om verteld te worden. En volgens Anna word ik daar een betere schrijver van……Ik open een lege bladzijde in mijn opschrijfboekje en laat wat gevangen woorden en zinnen vrij. De start van een nieuw verhaal. Nu nog een lekkere eerste zin…
