Een zee van verhalen - dit is de winnaar van de Schrijfwedstrijd!
Laat je inspireren door het thema “De zee” en stuur jouw verhaal van maximaal 350 woorden in! Met deze oproep nodigden we schrijvers uit om hun creativiteit te laten stromen en hun mooiste verhalen met ons te delen. De inzet? Een boekenbon van €50 én een exemplaar van Tot het glinstert, het nieuwste boek van schrijfdocent Kathy Mathys.
Jurylid en auteur Kathy Mathys nam de uitdagende taak op zich om alle inzendingen te lezen en te beoordelen op creativiteit en originaliteit. Vandaag, 28 februari 2025, is het zover: de winnaar wordt bekendgemaakt!
De beoordeling
“Ik heb ze allemaal gelezen. Er zaten prachtige inzendingen tussen! Het was niet makkelijk om een keuze te maken, maar uiteindelijk heb ik een shortlist van zes verhalen samengesteld. Uit deze zes sterke verhalen heb ik een winnaar gekozen,” aldus Kathy Mathys.
We willen iedereen bedanken voor hun inzending. Het was geweldig om te zien hoe verschillend en veelzijdig het thema ‘De zee’ is benaderd. Van poëtische beschrijvingen tot meeslepende vertellingen – de verhalen waren een genot om te lezen.
En de winnaar is… ‘Zeevuur’ van Iske Hagedorn
Jury-oordeel: ‘Een indringende, ritmische vertelling die de zee laat zien als een personage met verschillende gedaanten.’
Naast de winnaar willen we ook de vijf andere verhalen in de shortlist benoemen. Deze schrijvers waren ontzettend dichtbij en verdienen een eervolle vermelding:
- Delphine Seghers
- Sandra van der Velden
- Stefan Loonen
- Lodewijk Pöttker
- Ilse Kaljouw
Dank aan alle deelnemers voor jullie prachtige inzendingen! Heb jij meegedaan, maar niet gewonnen? Bel ons dan, schrijf je in vóór 1 april en krijg 10% korting op je opleiding!* Blijf ook vooral schrijven en meedoen aan toekomstige wedstrijden. Wie weet ben jij de volgende winnaar!
*Dit geldt niet voor de pakketten.
Het verhaal: Zeevuur
De zee brandt. Niet zoals vuur, maar van binnenuit, als een gloed die in je botten kruipt. Mijn grootmoeder noemde het zeevuur. “Het is het zout dat je wonden opent, maar ook heelt,” zei ze. “De zee neemt je pijn, maar alleen als je haar vertrouwt.”
Ik geloofde haar als kind. Wanneer ik viel en mijn knieën openhaalde, sleepte ze me mee het water in. “Laat de zee het pakken,” zei ze. Het prikte als duizend naalden, maar even later voelde de wond niet meer als de mijne.
Nu sta ik hier, ouder dan zij ooit werd, en vraag me af of het nog steeds werkt. Mijn pijn zit dieper. Niet in mijn huid, maar in mijn botten, mijn zenuwen, mijn bloed. Het is het soort pijn dat niet heelt, niet verdwijnt, alleen sluimert tot het toeslaat als een storm. Artsen praten in milligrammen en doses, maar wat betekent pijn als je het al zo lang draagt dat je niet meer weet hoe het is zonder?
De branding kruipt omhoog langs mijn enkels. Ik stap verder, voel hoe het water mijn heupen omsluit, mijn ribben, mijn schouders. De kou snijdt scherper dan de pillen die niet werken. Ik loop tot de grond onder mijn voeten verdwijnt.
Ik laat los.
Mijn hoofd zinkt onder water. Het zout bijt in mijn neus, de stroom duwt en trekt. Mijn longen schreeuwen, mijn lichaam wil vechten, blijven. Maar ergens tussen de golven, tussen de dreiging en de rust, voel ik het.
Zeevuur.
Het brandt. Het bijt. Maar deze keer neemt de zee niets van me af. Ze duwt me omhoog.
Ik breek door het wateroppervlak, hap naar adem. De lucht snijdt in mijn longen, mijn hart bonkt. Ik drijf niet langer. Ik zwem.
Misschien heeft de zee mijn pijn niet meegenomen. Maar ze heeft me wel herinnerd aan iets wat ik was vergeten: ik ben er nog.