Hoe introduceer je een personage? - Rudy Dek
Neem eens je buurman. Bespreek je hem van top tot teen, de kleur en de stijl van zijn haar, zijn gelaat, de kleding die hij draagt en zo naar beneden tot en met zijn schoenen? Benoem je zijn huidskleur en ook die piepkleine tatoeage ergens aan de binnenkant van zijn dijbeen? Ik zal je vertellen over de mijne: mijn buurman is een roodharige schreeuwlelijk die geen discussie uit de weg gaat om zijn gelijk te halen. Als beroep richt hij honden af, beesten die afgestudeerd naar de politie en de marechaussee gaan. Ze zeggen dat hij goed is in zijn vak, maar beter zou zijn als hij meer naar de klant luisterde. Zijn hondentrainingscentrum heeft een chique naam, te chic, want in het dorp is men die vergeten en heeft men het over de Waffen SS. Na een huwelijk van dertig jaar heeft zijn vrouw hem verlaten en sinds die dag probeert hij er weer uit te zien als een vent van vijfentwintig. Strakke spijkerbroek - waar zijn buik overheen hangt - en spierwitte gympen die elke avond weer in de bleek staan. Dat is hem, net zo onzeker als zo vele anderen.
Soms stoppen schrijvers tijd in een essay over hun belangrijkste personages, louter en alleen om zich in iemand te verdiepen. In een krant of tijdschrift zoeken ze er ten slotte een foto bij. Of daarmee waren ze begonnen. Kan ook. Op die manier, heel langzaam, komen de personages tot leven, voor zowel de schrijver als voor de lezer.
Rudy Dek. In: Mulisch’ Gouden Muur, of: zo schrijf je je beste verhaal. Nog niet gepubliceerd.
Lees de vorige blog van Rudy: De regels van een thriller (boek schrijven)
Ga terug naar het overzicht van alle blogs