Kathy Mathys - Tot het glinstert
Vandaag, op 30 augustus, heeft onze docente Kathy Mathys haar nieuwe boek 'Tot het glinstert' uitgebracht. Een gelaagde roman over vriendschap, verdwenen ouders en de manier waarop we herinneringen in woorden vangen. In deze blog neemt Kathy je mee achter de schermen bij het ontstaan van het verhaal.
‘Waarover gaat het? Over een schrijfdocent,’ begin ik. 'Er verandert iets in de blik van mijn toehoorder, die me zonet heeft gevraagd naar mijn nieuwe roman. ‘Aha, dus het gaat over jou.’
‘Niet echt,’ zeg ik, om eraan toe te voegen dat Anna, de hoofdpersoon uit Tot het glinstert, wel degelijk op mij lijkt, maar bijna alle gebeurtenissen in het boek verzonnen zijn. True, not in fact but in feeling. Zo beschreef Alice Munro, de Canadese Nobelprijswinnares, het ooit. In haar verhalen gonsde het van de autobiografische emoties, hoewel de feiten niet uit haar eigen leven kwamen. Heel herkenbaar voor me.
Mijn toehoorder wil meer weten. Ik vertel haar dat ik mijn angsten in mijn verhalen stop, mijn passies en interesses, dat ik net als de moeder van Anna dol ben op botanische tekeningen en net als Anna’s vader hou van stomme films. Net als Anna geef ik dolgraag schrijfles en leer ik veel van mijn studenten.
Alleen heb ik nooit een pupil gekend die wereldberoemd werd en zich terugtrok uit de wereld omdat hij die roem niet aankon. Dat is allemaal verzonnen. In Tot het glinstert laat ik Anna afreizen naar die afgelegen plek waar pupil Bruce zich verschuilt voor de pers. Hij vraagt zijn oud-lerares om een boek over hem te schrijven; zij is de enige die hij nog vertrouwt. Anna geraakt betrokken bij Bruce’ laatste dramatische dagen. Dat heb ik dus allemaal niet meegemaakt – gelukkig maar.
Mijn toehoorder schrijft zelf ook graag. ‘Is het ook een boek over schrijven?’ vraagt ze. ‘Zeker,’ zeg ik. ‘Het gaat over een vorm vinden voor je verhaal. Over hoe lastig het kan zijn om je kwetsbaar op te stellen, over hoe de juiste woorden je steeds weer lijken te ontglippen. Maar het gaat ook over schrijfvreugde, over het vuur dat opflakkert in je binnenste wanneer het goed gaat.’
‘Het klinkt als een boek voor mij,’ zegt ze opgetogen. ‘Ik ga het zeker lezen.’ Na dit gesprek denk ik aan Alice Munro en ook aan Stephen King, die autobiografisch schrijft (vanuit zijn angsten en obsessies) zonder dat hij ook maar een monster heeft moeten verslaan in het ‘echte leven’. Soms vertel je de waarheid immers beter door te verzinnen, dat geloof ik echt. Ook mijn personage Bruce gelooft in verzinnen als dé manier om bij de kern te komen. Alleen gaat hij daarin iets te ver, met alle kwalijke gevolgen van dien.
Wil je weten hoe het afloopt met Anna en met hem? Lees dan mijn roman. Hij gaat over schrijven, over vriendschap, over die momenten in onze levens waarin alles plotsklaps verandert. Hij gaat over jou.