Krijg toch allemaal de kleren - ongepaste en ontroerende verhalen uit de kast

Tijdens een les van de Online Schrijfopleiding, gegeven door docent Tania Heimans, kregen studenten de opdracht in hun kledingkast te duiken en een monoloog vanuit een van hun kledingstukken te schrijven. Zo kwam onder meer een verontwaardigde string tot leven, een trui die rouwt, en een eenzaam shirt dat tijdens de lockdown niet meer kan schitteren. Daarbij werd als verzameltitel bedacht: Krijg toch allemaal de kleren - ongepaste en ontroerende verhalen uit de kast. 

De trui van Pa – Annemarie Beeker

Ik begrijp het nog steeds niet. Waar ben ik toch, waar is de oude man? Deze kast ken ik niet, ik hoor in een la. Een vrouwenhand haalt me eruit, steeds een andere hand: ruw, zacht, met een snelle greep of bedachtzaam. Ze vouwt me uit en trekt me over het hoofd van de oude man, die tegenstribbelt. Soms roept hij: ‘Help me, help me!’ Dan stelt de vrouw hem gerust. Maar dat is allemaal weg, ik lig in een vreemde kast, waar een vrouw me uithaalt. Het is nu steeds dezelfde vrouw. Ze trekt mij over haar hoofd, wat vreemd aanvoelt. Soms is het net alsof ze tegen me praat, of verbeeld ik me dat? En één keer heeft ze gehuild toen ze me in haar handen hield en teruglegde in de kast. Toch begint het een beetje te wennen, en ondanks dat ik het beeld van de oude man niet uit mijn hoofd krijg, besef ik dat ik nu hier ben en blijf, bij deze vrouw, die me aantrekt en wast en weer opvouwt.

Groene korte jurk - Ursula B. Wick

Wat een ontzettend mooi mens is zij toch. Ik ben verliefd op haar, met die kuiltjes in haar wangen. Ze legt me op het bed en pakt haar favoriete pumps. Jammer genoeg lukt het haar niet om daarin te komen. Haar voeten zijn dikker dan wat ik van haar gewend ben. Wanneer ze haar schoenen aan weet te krijgen, die wel passen, probeert ze mij aan te trekken. Vaak trekt ze mij aan op mooie dagen waardoor ik heerlijk kan genieten van het zonnetje. Zo ook vandaag. Al hoop ik dan dat mijn mooie groene kleur niet verbleekt. Deze dag zit ik strakker om haar lichaam dan normaal. De naden knappen bijna. Waardoor is ze zo gegroeid? Haar buik steekt nu meer naar voren dan anders.

In de winkel was ze slank en heb ik naar haar geflirt. In het kledingrek heb ik heen en weer gewiegd aan de kledinghanger zodat ze mij pakte en meenam naar haar huis.  Ik geniet van haar streling over mij heen wanneer ze haar buik aanraakt. Dan voel ik ineens haar buik bewegen. Wat is dat?

Hartstocht’lijk Hempje – Daphne Jager

Daar lig ik dan, in een klein, muffig hoekje van je kledingkast. Je had me ook meteen in de kledingbak bij de supermarkt kunnen gooien. Dan waren we beiden beter af geweest. Nu neem ik alleen maar kostbare ruimte van je in. Want zeg nou zelf: je hebt er wel een rommeltje van gemaakt. Alsof je hier alleen woont. Maar ach, da’s waar, je wóónt hier ook alleen, arme trien. Je doet vaak alsof je de koning te rijk bent. Maar mag ik je er even op wijzen, jonge dame, dat je leven er dankzij mij heel anders uit zou kunnen zien. Nam je mijn oudroze, authentiek tule huidje eens tussen je vingers, liet je mijn zachte kanten rand eens echt tot je spreken, dan zag je meer. Dan zag je verleiding, levenslust, hartstocht. De mogelijkheid tot alles wat je nu al zolang moet missen. En dat voor nog geen tientje, dat weet je zelf nog wel. Maar nee, mevrouw houdt van kuis en zakelijk, kil zul je bedoelen. Nee, trien, als jij nog vóór je zestigste aan een man wil blijven plakken, DRAAG MIJ dan in vredesnaam. Je wordt er een ander mens van, let op mijn woorden.

Monoloog van een colbert - Ilse van Loon

Al jaren hang ik hier. Af en toe word ik bevoeld, bepoteld en weer net zo makkelijk teruggehangen. Ik heb collegae zien verdwijnen in zakken. Ik heb ze “good luck” en “bon voyage” gewenst, maar nooit mocht ik mee. Ik voel me afgedankt, maar niet goed genoeg om verder te mogen gaan. Het zou natuurlijk kunnen zijn dat je dakloos wordt. Dat je rondzwerft en van hand tot hand gaat omdat niemand je wil dragen. Of misschien wel bij het Leger des Heils een plek krijgt, waar je een ongewassen sloeber nog enig aanzien mag geven. Maar wie weet zou ik ontdekt worden door een modeontwerper in Parijs die me vermaakt en me de eer en roem geeft die ik verdien. Me aan een vrouw koppelt die me draagt, die fier rechtop loopt. En: op hakken! Want wie denkt ze wel dat ze is? Een colbert, maar geen hakken. Pfuh! Nou van mij mag ik mee hoor, in de volgende zak!

Kledingstuk - Marjolein Braas

Wat ik het liefste zou willen? De hele avond met je dansen op muziek! We zouden met jouw vriendinnen de club ingaan en aan de bar gelijk een rondje shotjes bestellen. Dit keer zou ik wel voor tequila gaan, omdat de wodkashotjes de vorige keer niet goed vielen. De zwarte jurk die je toen aan had hangt nog steeds te stinken. En we gaan dan de hele avond dansen op de muziek. Samen met een knappe man, die we na een half uur verlaten omdat het tijd is om naar de volgende club te gaan. Ook op het volgende adres hoeven wij ons drinken niet zelf te betalen en dansen we de hele avond op de muziek. En wanneer het eerste ochtendlicht verschijnt, gaan we richting huis en hang ik tevreden over de leuning van de stoel.

Lichtgeraakte lingerie - Sabine Gusinklo

Minimalisme... Als er iets meer tijd en iets meer geld, gewoon een beetje méér in mij was gestoken dan was ik een fatsoenlijke onderbroek geweest! Gewoon een degelijke onderbroek, met meer stof, meer ruimte, meer inhoud. Zijn ze helemaal gek geworden met dat ‘minder is meer'? Alsof je te veel onderbroek kunt hebben! Nog meer van minder betekent naakt! Naakt!

Shirt met glitters - Saskia Habraken

Ik houd van zwieren in de stad, van eindeloos kroeg in en kroeg uit, van alle drankjes proeven die er zijn, van dansen tot ik niet meer staan kan, van sjansen met elke barman. Ik ga pas naar huis als het café wordt schoongemaakt. Nachtenlang ben ik wakker, pas als het licht wordt en de dag aanbreekt, haal ik de verloren slaap in. En laat dat, wat mijn leven is, onmogelijk zijn geworden door een virus! Wat moet ik met mijn nachten als ik er niet op uit kan? Wat moet ik met mijn dagen nu ik ineens wakker ben? Thuis is voor mij niets anders dan een plek waar ik gewassen word en in de kast hang zodat ik me kan opladen voor weer een nieuwe nacht vol avontuur. Een eindeloze leegte strekt zich voor mij uit en ik kan alleen maar hopen dat het me snel lukt om deze op een andere manier in te vullen.

 

Benieuwd naar de opleiding van deze studenten? Bekijk dan de Online Schrijfopleiding.

---