Nummer 3 schrijfwedstrijd - Ingrid Oosten
Lieve Sammie
Lieve SammieHoe kan het dat je gisteren nog een klein hummeltje was dat naar babylotion rook en dat vandaag je koffers in de gang staan? De weide wereld lonkt. Je wilt zien en ontdekken. Je wilt weg uit deze veilige stad, omdat het saai en voorspelbaar is. Je wilt de liefde proeven. Maar ik wil het niet. Mijn moederhart huilt. Ik wil je opsluiten in je kamer en zorgen dat je mij niet verlaat. Ik wil je bij me houden en zorgen dat jou niets overkomt.
Ik snap het wel. Je doet precies wat ik ook heb gedaan. Wat ik mij toen niet realiseerde, is dat er dertig jaar geleden ook een moederhart huilde. Mijn moeder heeft mij laten gaan. Gaf een zoen op mijn voorhoofd en zei dat ik moest genieten. Kan ik dat morgen ook als we samen op Schiphol staan? Kan ik je rustig en beheerst laten gaan?
Je rolt met je ogen als ik vraag of je niks vergeten bent. Je wilt geen hulp. Als klein meisje dat amper kon staan, wilde je al geen hulp. Dan maar vallen en opnieuw beginnen. Zolang je alles zelf mocht doen, was dat geen probleem. Als tweejarige zei je bij alles ‘nee’. Anderen zeiden dat het een fase was, ik wist toen al dat het geen fase was, maar karakter.
Leer maar vallen. Leer maar opstaan. Heb lief. Leef onbezonnen. Zoek je grenzen op. Ga eroverheen. Maak fouten. Grote fouten, die pijn doen. Lach, huil, kus en vrij. Leef. Ik wil het allemaal. Echt waar. Maar ik wil je ook helpen bij het opstaan, je behoeden voor fouten, je de oplossing aandragen. Ik wil dat niemand je pijn doet. Die strijd scheurt mijn hart in tweeën.
Zoals de Libanese schrijver Kahlil Gibran zei: “Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij komen door je, maar zijn niet van je, En hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.”
Lieve Sammie, als ik soms al bang voor je ben omdat je dwars door mij heen kijkt, hoe zullen anderen je dan ontmoeten? De mensen die jouw pad dwarsbomen wens ik hele snelle benen toe. Ik weet dat jij je eigen weg zult volgen. Ik weet dat je sterk bent en kwetsbaar tegelijk. Ik weet dat je trouw aan jezelf blijft. Ik weet dat je het redt, ook zonder mij. Mocht ik morgen een traan laten bij ons afscheid. Weet dan dat ik huil omdat ik je mis. Want hoe groot je ook bent, hoe zwart je jouw haren ook verft, hoe hard je de wereld ook tegemoet rent, je bent en blijft mijn meisje.
Een kus op je voorhoofd en geniet.
Mama
Lees hier de brief van de nummer 1: Tot in de sterren - Dennis Biesma
Lees hier de brief van de nummer 2: Lieve dochter - Marianne Nijhuis
Meer informatie over de schrijfwedstrijd
Ga terug naar het overzicht van alle blogs