Researchjunkie - door Renata Ruby
Ik ben best een beetje trots: we zitten nog in de eerste module van de specialisatie Romans & korte verhalen en mijn verhaal (nog wat eng om het ‘boek’ te noemen; net als jezelf ‘schrijver’ noemen) heeft al bijna 27.000 woorden en counting. Wah!!
Sinds ik vorig jaar een poging heb gedaan mee te doen met NaNoWriMo heb ik geleerd gewoon te blijven schrijven, schrijven, schrijven. Ook al baal je, vind je het niks, walg je ervan, vind je het stom. Gewoon doorgaan. Ook als ik vastloop, pen ik maar wat crappy tekst neer, om ermee bezig te blijven. Rest van de dag voel ik me dan ook wel ‘ok’. Niet heel gefrustreerd zoals eerder weleens het geval was, want er staat tenminste iets. Ik weet inmiddels: herlezen en herschrijven levert altijd wel wat op. En, met grote lappen tekst die er nou eenmaal al staan kun je knippen, schuiven, plakken, bouwen en schrappen. Of boetseren en knutselen, zoals onze docent Jowi zou zeggen. De briljante, effectieve quote over het proces van schrijver worden, die ik ooit eens ben tegengekomen hou ik streng in mijn achterhoofd: ‘it is by sitting down to write every morning that one becomes a writer’ – (Gerald Brenan)
Nu heb ik ontdekt dat research doen ontzettend verslavend is. Ik voelde me een researchjunkie, een zekere zaterdagavond, en -nacht, pas geleden. We moesten brononderzoek doen (voor het korte verhaal of de roman die we schrijven gedurende de twee modules) en dit inleveren met alle bevindingen. Welnu, dat is me gelukt. En nog een beetje meer.Ik belandde in een genealogisch onderzoek waar je U tegen zegt
Ik belandde in een genealogisch onderzoek waar je U tegen zegt (ik begrijp nu waarom het voor sommigen een hobby is). Meer laat ik er even niet over los; ik zit er nog midden in en het voelt als mijn kindje. Een kindje dat nog in de maak is en nog niet volgroeid de wereld te aanschouwen. Het raakt mijn persoonlijke leven, de levens van mijn voorouders. Met name dat van mijn opa die ik nooit heb gekend.
Enfin, ik verloor compleet de zin en het doel van desbetreffend brononderzoek uit het oog en kwam uit via genealogische sites, overheidsarchieven, krantenartikelen uit periode 1886-1910, gescande handgeschreven administratieve stukken uit circa 1850, via ontelbare, vergelijkbare omwegen, bij een archief met documenten van matrozen uit VOC tijd. Dat zegt wel iets over mijn nieuwsgierige aard. Toch?
Ik besloot het even af te remmen, me te focussen op het verhaal in kwestie. De aanstichter van mijn nieuwe verslaving. Intussen ben ik ‘ook maar even’ met een ander verhaal begonnen, een thriller, omdat dat lekker luchtig voelde. Niet te dicht op mijn persoonlijke emoties. Tja. En vandaag, vandaag loop ik vast. Heb wel wat geschreven maar de flow is er uit. Omdat ik, zo vermoed ik, verzuip in mijn research, daarmee de rollercoaster met emoties in gang heb gezet, en daarmee mijn creatieve flow compleet heb geblokt (dood gewurgd, zeg maar gerust). Ik zit hier, tussen de stapels boeken en DVD’s die mijn onderzoek moeten ondersteunen maar waar ik nog niets mee heb gedaan, een beetje naar het beeldscherm te staren.
Komende zaterdag gelukkig weer een studiebijeenkomst. Ik kijk uit naar alle feedback op een fragment dat ik heb ingestuurd. Misschien geeft het me nieuwe inzichten. Intussen dit blog maar geschreven: een welkome afwisseling.
Wie weet waar het me zal brengen! Intussen gewoon blijven schrijven, schrijven, schrijven. Hoezee!
R. Ruby