Weg - Jowi Schmitz (winactie!)
‘Het leven geeft geen cadeautjes.’
Robin schoot zijn sigaret in het gras naast de vangrail. Hij had ringen om al zijn vingers. ‘Als je iets wilt, moet je het zelf doen. Zo simpel is het. Bang zijn is geen optie. Punt.’ ‘Wel,’ zei Anna. Robin stak een nieuwe sigaret aan met een aansteker waar een naakte vrouw op stond. Hij had er drie van.
‘Welwat?’ ‘Cadeautjes. Het leven geeft ze wel.’
Ze zouden gaan. Binnenkort. Ze zaten nu nog hier, in die vangrail, in de nachtlucht, maar dit was het laatste stukje Nederland van haar leven. De wereld kwam al bijna binnen. ‘Binnenkort steken we onze duim op,’ zei Robin, de rook kwam met zijn woorden zijn mond uit.
‘We liften naar Frankrijk, dan door naar Spanje, vanaf daar wordt het makkelijk.’
‘Waarom?’ ‘Daar is het warm.’ Anna was veertien, Robin al zeventien. Hij had een blauwe stuiterbal die hij overal liet stuiteren. Hij kon er ook trucjes mee. Die stuiterbal hoorde bij hem, woonde in de zak van zijn legerjas. Robin raakte bijna nooit iemand aan. Maar haar hand pakte hij vast. Om haar schouder sloeg hij soms een arm. Anna had haar lange haren in dezelfde kleur geverfd als die van Robin. Hij had zwarte vegen van makeup bij zijn ogen. Zijn ogen waren groen. Hij rookte. Een pakje sigaretten per dag als hij de kans kreeg. Anna rookte niet en van make-up gingen haar ogen prikken. Dichterbij kon ze niet komen. Robin behoorde tot de eerstegraads gevallen. Robins vader had Robins moeder doodgeslagen. Met een hamer. Een aanval van gekte, een plotse psychose wellicht veroorzaakt door een onverwerkte rotjeugd. Dat stond tenminste in de krant, Robin zelf zei er bijna nooit iets over. Er bleek geen enkel familielid te zijn dat Robin in huis wilde nemen. Zo kwam hij twee jaar geleden in Huize Landvoorzand. Op kosten van de staat. Zijn familie had misschien geen interesse in Robin, Anna’s moeder gaf hem in ieder geval een plek om te wonen. Verder had Robin een heel legertje welzijnswerkers en bezorgde onderwijzers om zich heen.
‘Waarom wil je eigenlijk weg, jij krijgt liefde van iedereen,’ zei Anna, een beetje jaloers.
‘Dat is geen liefde, dat is medelijden. Medelijden is eenvorm van mishandeling,’ zei Robin. Of eigenlijk zei hij: ‘Ffff (inhalering) Medelijden, pffff (rook uit zijn mond) is een vorm van ffff, mishandeling, pfffff.’
Anna wist niet of ze het daarmee eens was, zij hield er stiekem wel van als iemand medelijden met haar had. Niet dat iemand dat ooit had. Of ja, zijzelf. Als ze eerlijk was vond ze Robin ook zielig. Dat je vader je moeder vermoordt en dat daarna niemand je wil. Als je dán nog niet zielig bent.
Meer lezen?
Vul je gegevens hieronder in en je kunt direct het hele eerste hoofdstuk downloaden.
Kan jij niet wachten om aan het volgende hoofdstuk van Weg te beginnen? Doe dan mee aan de winactie en vertel ons waarom jij het boek wilt winnen.
[email-download download_id="4963" contact_form_id="4808"]